Chapter XI. 'I've never thought that I'll ever meet you again'

*kilka łez, kroków i rudych loków później*

Zwróciłam uwagę na to, dokąd jadę, dopiero po 10 minutach. Rozejrzałam się dookoła. Okej, autobus numer 244, czyli on jedzie na... A tak. Na lotnisko. Doskonale. Wyjęłam z małej kieszonki w plecaku telefon, 13:26. Wysiadłam na przystanku koło lotniska.

***

- Najbliższy lot do Pekinu jest o 14:30, ale o 14:00 jest jeden do Madrytu. Jeśli się pani pospieszy, może zdąży pani na odprawę.

- Dziękuję bardzo. - uśmiechnęłam się do miłej pani w kasie. - W takim razie poproszę jeden bilet do Madrytu.

- Z powrotem też?

Milczałam.

- Nie. - odpowiedziałam po chwili.

Kobieta wręczyła mi bilet, a ja pospiesznie odeszłam w stronę odprawy. Zdążyłam, ledwo. 

Przez moment bałam się, że dostałam bilet koło jakiegoś starego gbura, ale moim sąsiadem okazał się jakiś brunet, najprawdopodobniej w moim wieku, może troszkę starszy.

Przystojny.

Megan, o czym ty myślisz?! Masz Charliego! I chyba właśnie dziś się z nim zaręczyłaś.

Włożyłam słuchawki w uszy i z mojego iPoda poleciała piosenka, którą kochałam ponad wszystko.

Everybody hurts. [włącz to. TERAZ.]

Mimowolnie po moich policzkach pociekły samotne łzy. Dlaczego poznałam Charliego? Dlaczego Alexandra popełniła samobójstwo? Dlaczego nikt z rodziny nie poszedł do niej, tylko JA? Dlaczego musiałam wpaść na pewną osobę, która kupiła mi potem kawę? Dlaczego pojechałam na ten cholerny ślub? Dlaczego do jasnej ciasnej zamknęli mnie w jakimś gospodarstwie z Charlie'm, który właśnie tam wyznał mi miłość? 

I dlaczego, głupia, zgodziłaś się, gdy ci się oświadczył?!

Poczułam szturchnięcie. Wyłączyłam muzykę i spojrzałam na towarzysza lotu.

- Co się stało? Dlaczego płaczesz? - zapytał chłopak z troską w glosie. Cholera, znam skądś tą barwę... I cholera, muszę się odzwyczaić od tego słowa. - Michael. - chłopak wyciągnął do mnie rękę, a ja spojrzałam mu w oczy.

O.

Mój.

Boże.

Otarłam łzy i uścisnęłam jego dłoń, przedstawiając się szeptem.

- Megan.

Chłopak otworzył szeroko oczy, ale nie cofnął dłoni.

- Myślałem, że usunąłem cię z mojego życia.

- Ja zawsze wracam.

I co wtedy zrobił?

Przytulił mnie. Najzwyczajniej w świecie.

- Przepraszam, Meg... - powiedział cicho, a ja znowu się rozpłakałam. - Dobra, nie myślmy o tym. Dlaczego lecisz do Madrytu?

- Uciekam.

- Od kogo? - zdziwił się. - John aż tak ci podpadł? Weź, to już przesada, nie uciekaj z kraju przez głupią kłótnię...

- Nie od Johna.

- to od kogo?

- Od mojego narzeczonego.
Michael zdjął rękę z mojego ramienia i spojrzał mi w oczy.

- Zabolało, wiesz? Tutaj. - wskazał na miejsce na swojej klatce piersiowej, gdzie, według większości biologów, znajduje się serce.

I stało się.

Michael mnie pocałował.

A ja nie zaprotestowałam.

Oj, Megan, czasami wątpię, czy ty potrafisz coś zrobić dobrze.

To było takie... niebezpieczne. Ale nie tak, jak to było z Charliem, gdy zrobił to po raz pierwszy, bo wtedy wiedziałam, że chodzi o stosunki Rokinierów i Plisandorów.

Tu było gorzej. Czemu?

Michael jest Plisandorem.

Tylko.

A ja jestem wampirzycą. I w dodatku Rokinierą.

Dlatego jest mi strasznie źle z tym, że Charlie wie tylko o jednym moim sekrecie. Fakt faktem Michael wie i o tym, i o tym, ale mógł pogodzić się tylko z jedną z moich 'części' - tym, że jestem Rokinierą. Wampir to dla niego za wiele. Więc uciekł ode mnie. Miałam nadzieję, że już nie wróci, jednak, jak widzę, mylną.

Delikatnie odsunęłam się od niego.

- Właśnie powiedziałam ci, że uciekłam od narzeczonego, a ty reagujesz w TEN sposób? - zapytałam całkiem spokojnie.

- Zawsze chciałem to zrobić, przepraszam.

- Nienawidzę przeprosin.

Michael milczał, po chwili oboje oparliśmy się o nasze fotele i zapięliśmy pasy, bo miła stewardessa obwieściła nam, że zaraz lądujemy.

***

Wysiedliśmy z samolotu w ciszy, którą przerwał brunet dopiero na lotnisku.
- Masz gdzie się zatrzymać?
- Nie, przyjechałam tu z zamiarem zatrzymania się na chwilę w jakimś hotelu.
- Chodź. - złapał mnie za rękę i pociągnął na jakąś uliczkę. Tam stał zaparkowany mały, zielony garbusek.
- Serio? -parsknęłam, jednak chłopak tylko otworzył samochód i siadając na siedzeniu kierowcy, rzucił:
- Nie marudź tylko wsiadaj.
Nie wiedząc, dokąd zamierza mnie zabrać, wykonałam polecenie. Zapięłam pasy, a mój kierowca ruszył. Jechaliśmy jakąś odludną dróżką około pół godziny. Dojechaliśmy nad morze, do malutkiego (no dobra, nie takiego znowu malutkiego) domku.

- Ty tu mieszkasz?! - zdziwiłam się.

- Długa historia. Wchodzisz czy nie?

Postanowiłam skorzystać z propozycji. W środku Mike zaprowadził mnie do pokoju, wyraźnie w kobiecym stylu, wystylizowanego w czerwieni i błękicie.

- Normalnie mieszka tu Heather, ale wyjechała do Stanów. A chyba wolisz to od pokoju gościnnego, prawda?

Przełknęłam ślinę.

- Heather? - spytałam zdławionym głosem.

- Moja siostra, nie pamiętasz? Jest w twoim wieku - roześmiał się.

Westchnęłam (z ulgą?) o postanowiłam się rozpakować. Michael ze zdziwieniem obserwował każdy mój ruch. Spojrzał na plecak wielkości szkolnej torby.

- To wszystko, co wzięłaś ze sobą, wyjeżdżając z kraju.

- Tak, ale nie martw się. Idziemy na zakupy.

Wsadziłam wszystko jak leci do szafki, którą wskazał mi Mike.

- Teraz? - uniósł brwi. - Niezła jesteś. Właśnie przyleciałaś do Madrytu, w samolocie spotkałaś ultraprzystojnego przyjaciela z przeszłości i on NO WIESZ CO. A teraz chcesz iść na zakupy.

- Ultraprzystojny? Nigdy nie grzeszyłeś skromnością. - chwyciłam telefon, portfel i dokumenty, schowałam je do kieszeni i wzięłam Michaela za rękę.

- Wiesz co? - zaczął Mike. - Zawsze zastanawiałem się, dlaczego nie płoniesz na słońcu albo czemu starzejesz się tak jak my.

- To, że jestem Rokinierą wpływa na moje wampirze właściwości i większość neutralizuje.

- A czego nie?

- Nadnaturalnej szybkości i czasem siły.

- Czasem?

- Uaktywnia się, gdy musi.

Michael zatrzymał mnie koło siebie. 

- Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę.

Zachichotałam, a Mike objął mnie ramieniem. Wyjęłam komórkę z kieszeni i znieruchomiałam.

7:38 PM.

A, nie, nie dlatego. (przyp. aut. Boszzz, Meg jest tak nieogarnięta jak ja! XD)

17 nieodebranych od Charlie xx

2 nieodebranych od Ojciec.

31 nieodebranych od Martha :)

3 nieodebranych od Tammyy! <3

- Co się stało? - Michael spojrzał w mój telefon i syknął. - Oddzwoń do kogoś.

- I co ja im powiem?

- Najlepiej prawdę.

- Zadzwonię do Nicka.

Piiiip...

Pii...

- Boże, Megan, do jasnej cholery, gdzie ty jesteś?!

Ah, tak.

Odebrał Charlie.

- Wyjechałam do Michaela. Niedługo wrócę. Powiedz Tamarze, Marcie i Nicolasowi, ok? Buziaki! - rozłączyłam się.

- Charlie to twój narzeczony?

- Tak...? - ruszyliśmy dalej.

- Charles Lightbody? - upewniał się.

- Tak. O co chodzi?

Mike spojrzał na mnie przerażony.

- Plisandor?

- Tak... - spuściłam głowę.

Po chwili ciszy odważył się na wyznanie.

- Znam go. Plisandor i wampir. A najgorsze jest to, że...

--------------------------

A co, będę chamska i skończę w takim momencie :333

Czekam na komentarze, oczywiście bez jakiegoś tam, że mają być 4 i więcej. To nie ma sensu :D

Dobra wiadomość!

Kończę już pisać rozdział XIII! :D

Miałam najpierw dodać historię Melanii, ale chyba ją skończę... No, przynajmniej na razie. Potem wplotę to w wątek Megan.

Jutro wezmę się za zakładki.

Buziaczki! ;)))

Torii xxxx